Όσοι με γνωρίζουν θα υπέθεσαν – και καλά έκαναν – ότι επρόκειτο να μιλήσω για το άξιο λατρείας σημείο του σώματος… όμως όχι (αυτή τη φορά).
Αφορμή στάθηκε ο σημερινός ηλικιωμένος που πετάχτηκε μπροστά μου τρία ακριβώς μέτρα από μια διάβαση και βέβαια μου έκανε και αυστηρό νόημα με το μπαστούνι να φρενάρω!
Επανήρθε λοιπόν στο μυαλό μου αυτό που πάντα έλεγα, ότι στο δρόμο βλέπεις σε σμίκρυνση όλη την ψυχοσύνθεση του νεοέλληνα.
Ο πεζός που επαινεί τους οδηγούς στην Ευρώπη που σταματούν στις διαβάσεις, είναι ο ίδιος που δε θα περάσει ποτέ από διάβαση, αλλά από εκεί που τον βολεύει. Ακόμη κι αν κουβαλάει καροτσάκι με μωρό…
O οδηγός που θα κορνάρει το μπροστινό όταν ανάψει πράσινο είναι ο ίδιος που θα μουτζώσει τον πίσω που του κόρναρε όταν στο φανάρι είναι πρώτος αυτός!
Αυτός που κατεβάζει χριστοπαναγίες επειδή τον έκλεισαν είναι ο ίδιος που θα διπλοπαρκάρει για να κάνει τη δουλίτσα του και θα σου απαντήσει “έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι…”
Ο ποδηλάτης που φαντασιώνεται την Κοπενχάγη και -σωστά- ζητά σοβαρούς ποδηλατόδρομους, χωρίς παρκαρισμένους κάφρους – είναι ο ίδιος που δε σέβεται κόκκινο φανάρι, μονόδρομο και γενικότερα ΚΟΚ… αυτός συνδυάζει τη συμπεριφορά του ελληνάρα ΚΑΙ οδηγού ΚΑΙ πεζού…
Μοιραία και εύκολα μεταφέρεται η αναλογία σε ψηφοφόρο ή πολιτικό, αλλά να μη το κουράσω…
Α και για να μη κουράζεσαι κι εσύ και βιαστείς να δικαιολογηθείς, δεν εννοώ εσένα, για τους άλλους λέω…