Berlin… μια λέξη, που μόλις έρχεται στο μυαλό, οι συνειρμοί κάνουν πάρτυ και θυμάμαι ατελείωτες βραδιές στο Berlin του Θόδωρα, τραγουδάω Cohen, Τρύπες, Λονδίνο Άνστερνταμ ή Βερολίνο ή μια άλλη διαδρομή – στίχο, το “London to Paris, Amsterdam to Berlin”, από το Some Guys των Tuxedomoon!
Walking the same streets, thinking the same thoughts συνεχίζει το τραγούδι και κάθε φορά που πηγαίνω σε αυτή την πόλη, πάντα φροντίζω να βιώνω μια γύρα αυτό τον στίχο, πριν και αφού ασχοληθώ με τον εκάστοτε λόγο της επίσκεψης… που αυτή τη φορά ήταν η Έκθεση του David Bowie η οποία κάνει τουρ ανα τον κόσμο (Έχει πάει ήδη Λονδίνο, Σικάγο και 3 Μαρτίου ανοίγει στο Παρίσι).
Το Βερολίνο βέβαια ήταν μια από τις πιο συναισθηματικές στάσεις της έκθεσης, λόγω της σχέσης του καλλιτέχνη με την πόλη, τη σκοτεινή αλλά και χρυσή εκείνη περίοδο (1976-79) της αποτοξίνωσης, της δημιουργίας (Heroes, Low, Lodger) και της παρέας με τον Iggy Pop.
Μεσημεράκι στο Gropius Bau και μια μεγάλη ουρά περιμένει να μπει στην έκθεση. Ευτυχώς τα e-tickets κάνουν δουλίτσα και γρήγορα είμαστε μέσα. Στα αυτιά τα ειδικά ακουστικά που σε κάθε αίθουσα, κάθε σταντ, μπροστά σε κάθε οθόνη έχουν να πουν και μια ιστορία, μια συνέντευξη, να παίξουν ένα βίντεο κλιπ, μια συναυλία, μια δήλωση!
Για δύο, δυόμιση ώρες βρίσκομαι βυθισμένος σε ένα ταξίδι στο χρόνο, ταυτόχρονα μέσα στον κόσμο του καθώς είμαι περιτριγυρισμένος από εκατοντάδες αντικείμενα (νομίζω κάπου 600 ήταν ειδικά στο Βερολίνο) που όλα μαζί φτιάχνουν ένα ικανοποιητικό κομμάτι του παζλ της καλλιτεχνικής του ζωής…
Αναμφισβήτητα την παράσταση στην πρώτη ματιά κλέβουν τα εντυπωσιακά κοστούμια. Είναι η αύρα που κουβαλάνε, αν σκεφτείς… πόσες δεκάδες χιλιάδες ζευγάρια μάτια έπεσαν πάνω τους στις περιοδείες. Συν βέβαια ότι μέσα τους κατοικούσε για εκείνες τις ωραίες στιγμές το άτομο… (Εντωμεταξύ, θέλω να προσθέσω ότι κοιτώντας το μέγεθος των ρούχων λέω… μα καλά, χωρούσε εδώ μέσα; Ναι, το πραγματικό μέγεθος του καλλιτέχνη τελικά δε συμβαδίζει με το καλλιτεχνικό κι αυτό δεν το είχα πάρει χαμπάρι, ούτε από φωτος και βίντεο βέβαια, ούτε κι από το live για να πω την αλήθεια, στην Αθήνα το 1996 σ’ εκείνη την ιστορική συναυλία (RockinAthens), παρέα με Elvis Costello και Lou Reed).
Ο ψεκασμός με συγκίνηση και δέος συνεχίζεται πλησιάζοντας τοίχους και βιτρίνες, όπου εκτίθενται, προσωπικά αντικείμενα, χειρόγραφοι στίχοι, storyboards, σκίτσα του, φωτογραφίες, μακέτες από εξώφυλλα δίσκων, το προϊστορικό συνθεσάιζερ το οποίο χρησιμοποιήθηκε στην ηχογράφηση του Heroes…
Αρκετή ώρα, νομίζω καθ όλη τη διάρκεια του βίντεο κλιπ που έπαιζε στο βάθος, κάθισα παρατηρώντας την παρτιτούρα του Space Oddity, χωρίς να ξέρω βέβαια να διαβάζω παρτιτούρες.
Προτελευταία στάση, μια μεγάλη αίθουσα στην οποία δε χρειάζονται τα ακουστικά, καθώς φροντίζουν τα ηχεία για την ακουστική απόλαυση. Για ένα μισάωρο και βάλε μια χωροχρονική σκουλικότρυπα με ταξιδεύει μέσα στις δεκαετίες, αφού στους ειδικά διαμορφωμένους -σα σκηνικό συναυλίας – τοίχους γίνεται προβολή κάποιων από τις πιο σημαντικές στιγμές σε παλιότερες εμφανίσεις.
Το φινάλε της έκθεσης, ήταν μια μικρή αίθουσα αφιερωμένη στα “Χρόνια του Βερολίνου”. Φωτογραφίες με τον Iggy Pop, τα γράμματα που αντάλλασσαν με τη Marlene Dietrich το’78 την εποχή των γυρισμάτων του Just a Gigolo, στιγμές από τη ζωή του στην πόλη που όπως κι ο ίδιος θα μπορούσαν να έχουν και σλόγκαν ζωής το ch-ch-ch changes…!
Βγάζω τα ακουστικά, αφήνω πίσω μου το Gropius Bau και γυρνάω ξανά στους δρόμους του Βερολίνου. Καφές, βόλτες και με το σούρουπο στάση για ποτό σε ένα από τα κλασικά ημιυπόγεια bar στην Oranienburgerstrasse που εκλείπουν όμως σιγά σιγά… Και η κατάληψη των καλλιτεχνών (Kunsthaus Tacheles) λίγο πιο πάνω έκλεισε παρατηρώ! Ναι, πριν δυο χρόνια, καθαρίζει δυστυχώς η περιοχή, με ενημερώνει η παρέα που προέκυψε ξαφνικά σε ένα τραπέζι. Αυτή τη φορά ήμασταν ένας Ιρανός, ένας Γερμανός, ένας Ολλανδός κι ένας Έλληνας… Σα τα ανέκδοτα!
Κι επιτέλους, μετά από 9 μήνες (ούτε εγκυμοσύνη να ήταν…), βρήκα χρόνο να ολοκληρώσω το βίντεο με την προσωπική μου ιστορία – όνειρο ζωής: “Αναζητώντας το Βόρειο Σέλας στην Ισλανδία“. Χαρείτε το full screen και HD κατά προτίμηση!
Κείμενο – φωτογραφίες Αντώνης Βλαβογελάκης Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο SOUL magazine Dec 2013
Προσπαθώ να θυμηθώ πώς και πότε πρωτοέφαγα το κόλλημα με το Βόρειο Σέλας, αλλά είναι κάπου βαθιά θαμμένο μέσα μου… Δεν έχει και σημασία… Πέρασαν χρόνια που καθόμουν πολλά βράδια, βλέποντας βίντεο που μου είχαν στείλει άνθρωποι από το βορρά, με τα πράσινα φώτα να χορεύουν στον ουρανό της Αρκτικής και έσκαγα από το κακό μου που δεν ήμουν εκεί… Σκεφτόμουν “Εγώ πότε θα γίνω Joanna Lumley;” Όχι να γίνω ξανθιά αγγλίδα ηθοποιός, αλλά να κάνω ότι έκανε κι αυτή στο ντοκυμαντέρ που πήγε να πραγματοποιήσει το όνειρο ζωής, να δει τα Φώτα του Βορρά…
Αποφάσισα ότι έπρεπε να γίνει φέτος (Οκτώβριος 2013) και διάλεξα για προορισμό την Ισλανδία! Σκέφτηκα, αν δε μου κάτσει το Σέλας, να δω τουλάχιστο μια απίθανη χώρα! Που αποδείχθηκε πιο απίθανη, απ’ ό,τι υπολόγιζα!
Οι πιθανότητες δεν ήταν καλές, η ηλιακή δραστηριότητα σχεδόν ανύπαρκτη και οι προγνώσεις καιρού, έδιναν γενικά συννεφιά. Η ιδέα μου για βραδινή πτήση προς Reykjavik με δεξί παράθυρο στο αεροπλάνο, να βλέπει βόρεια, αποδείχθηκε σοφή! Η Aurora με υποδέχτηκε 500 περίπου χιλιόμετρα πριν την Ισλανδία! Ένα πράσινο τόξο πάνω από το φτερό, με έκανε να δακρύσω! Το είδα, έστω και λίγο είπα, αλλά το επόμενο βράδυ μου φύλαγε έκπληξη!
Μια γεωμαγνητική καταιγίδα, λίγο τζόκερ, που έκατσε στο πρώτο Aurora Hunting που βγήκαμε και τα σύννεφα που αποχώρησαν με σεβασμό την κατάλληλη στιγμή έκαναν το θαύμα τους! Σκηνικό: Ακτή στα νοτιοδυτικά! Απόλυτο σκοτάδι, βράχια και ωκεανός… Τα φώτα εμφανίστηκαν δειλά ένα μισάωρο μετά, σταδιακά δυνάμωσαν και χόρευαν για ένα δίωρο περίπου, σε ζώνες, κουρτίνες και ακτίνες, καταπράσινα και με μερικές σπάνιες μωβ αποχρώσεις… Η Τόνια τσίριξε! Μέθη… και όχι από το σωτήριο φλασκάκι με ουίσκι που έβγαινε κάθε τόσο από την τσέπη, για να καλμάρει το κρύο! Οι ισλανδοί είπαν ότι είχαν κανα χρόνο να δουν τέτοιας έντασης show!
Το επόμενο πρωί με βρήκε να χαζεύω τις φωτογραφίες, για να πεισθώ ότι δεν το είδα όλο αυτό στον ύπνο μου… Ήρεμος σα μετά από οργασμό, μπορούσα πια να ασχοληθώ με την πόλη και ό,τι προλάβαινα από Ισλανδία τις έξι μέρες που απέμεναν!
Το Ρέικιαβικ γλυκό! Πολιτισμός, όμορφα κτίρια, ωραίοι άνθρωποι, μυρωδιές και γεύσεις ηδονικές έως αναπάντεχες… μεζές σάπιου καρχαρία! Ιου! Υπέροχη θέα από το Perlan και την εκκλησία Hallgrímskirkja, ελεύθερο wi-fi παντού, πεντακάθαρη ατμόσφαιρα και μυρωδιά από θειάφι στο ζεστό νερό, να σε κάνει να μουρμουράς τη μουσική από το Brennisteinn των Sigur Ross… βράδυ μέσα στο αντιανεμικό σου με τον παγωμένο αέρα να σου φρεσκάρει το πρόσωπο, έξω από ένα μπαρ για τσιγάρο…
Και μετά η φύση... με το που βγαίνεις από την πόλη νιώθεις περίεργα! Είπα στην αρχή, ότι το τοπίο είναι εξωγήινο, αλλά διόρθωσα αμέσως! Εσωγήινο είναι! Γη που δημιουργείται, από τα εντόσθια του πλανήτη! Πάνω στο χάσμα που αφήνουν η αμερικανική και η ευρασιατική πλάκα καθώς απομακρύνονται! 30 ενεργά ηφαίστεια, φιλιά από το Eyafjallajokull, πολύ τη χάρηκε την πλάκα που έκανε στην Ευρώπη πριν λίγα χρόνια με τη στάχτη του, θερμοπίδακες Geysir να σε χλευάζουν, φτύνοντας καυτό νερό 20 μέτρα πάνω απ το κεφάλι σου, lava fields σαν φτιαγμένα από ταινία επιστημονικής φαντασίας, μαύρες έρημοι και παραλίες, τρύπες στο έδαφος που αχνίζουν… Ένα χωριό που δεν έχει νεκροταφείο, γιατί τα πτώματα ψηνότανε, λέει, στο χώμα!
Αμέτρητοι καταρράκτες, δέος να περπατάς κάτω από τον Skogafoss… Παγετώνες που περιμένουν την επόμενη έκρηξη, για να ξαναγίνουν νερό και να επιστρέψουν στο μπαμπά ωκεανό! Όμορφες εκκλησίες, αλλά και ιστορίες για Τρολ και Ελφ που τις συνέχονται!
Και μετά από ένα εξάωρο στον Ν1 πηγαίνοντας ανατολικά, εμφανίζεται το Jokulsarlon, the Glacier Lagoon. Εκεί, ο μεγαλύτερος παγετώνας της Ευρώπης o Vatnajokull, γεννά κάθε μέρα παγόβουνα, φτιάχνοντας ένα τοπίο που σε κάνει να νιώσεις για λίγο σα φωτογράφος του National Geographic.
Μαγεία και γουλιά βότκα με τριμμένο πάγο 1000 ετών, λέει ο Fabi ο Ισλανδός οδηγός στο αμφίβιο σκάφος…(μιας και είμαι ερωτευμένος και με αυτή τη σειρά φωτογραφιών, δείτε περισσότερες στο Provocateur Magazine)
Επιστροφή μέσα από βουνά σα παγωτό στρατσιατέλα και κάποια σύννεφα να κατεβαίνουν χαμηλά και να κάνουν ό,τι μπορούν για να ζωγραφίσουν όσο καλύτερα γίνεται το τοπίο! Αρνάκια σα μαλιαρές μπάλες και άλογα σα πυξίδες, όλα παράλληλα, με τον κώλο κόντρα στον άνεμο, γιατί τους ενοχλεί στο πρόσωπο…
Το σούρουπο έγινε βράδυ, μισή ώρα πριν το Ρέικιαβικ και αναπάντεχα η Aurora έκανε μια έξτρα εμφάνιση… Μερικές ακόμη φωτογραφίες, πιο ψύχραιμος και έμπειρος αυτή τη φορά…
Το παζλ των εξωπραγματικών τοπίων συμπληρώνει μια επίσκεψη στη Γαλάζια Λίμνη. Η βουτιά στο σπα γίνεται βέβαια υπό τουριστικές συνθήκες, παρέα με πλήθος ρώσων και γιαπωνέζων, το σκηνικό όμως σε αφήνει και πάλι να αναρωτιέσαι σε ποια ταινία επιστημονικής φαντασίας παίζεις…
Η Ισλανδία με γέμισε εικόνες που θα πάρει καιρό να κατασταλλάξουν μέσα μου… και κάνουν κάθε άλλο προορισμό, προς το παρόν σχεδόν αδιάφορο! Η Μαρία στο ραδιόφωνο μου έκανε το φιλοσοφικό ερώτημα: Και τώρα που το όνειρο, να δεις τα φώτα, έγινε πραγματικότητα, what’s next…; Χμ… Δεν έχω απάντηση ακόμη! Απέκτησα όμως έναν επιπλέον λόγο να χαμογελάω! (Kαι μιας που πέρασε κάποιο διάστημα από την ώρα που γράφτηκε το άρθρο μέχρι σήμερα που το δημοσιεύω εδώ, απαντάω: Θέλω να ξαναπάω)
Ξημερώματα στον κεντρικό σταθμό των λεωφορείων, φεύγοντας για αεροδρόμιο!
Η ηλιόλουστη εικόνα από το ίδιο σημείο, μια μέρα πριν, έχει αντικατασταθεί από χιονοθύελα! Η Ισλανδία αποχαιρετά με νιφάδες! Αν και – ο πλεονέκτης – ήλπιζα μέχρι τελευταία στιγμή να μου κάτσει και μια ηφαιστειακή έκρηξη…
Την επόμενη φορά… Έτσι κι αλλιώς στην απογείωση υποσχέθηκα: I ‘ll be back!
* Χρωστάω ένα ευχαριστώ στον φίλο Αλέξανδρο Χαριζάνη που, με κάποιον τρόπο, έβαλε το χέρι του να πραγματοποιήσω αυτό το ταξίδι και όλους όσους ανέχονται τόσα χρόνια το κόλλημα μου…
*Kι άλλο ένα στον Γιάννη Ψαθά, που έβαλε το χέρι του να βγάλω ωραίες φωτογραφίες.
Ενα όνειρο, πολλώωωωωωωνε χρόνων έγινε πραγματικότητα!
Το να δω το βόρειο το Σέλας (έστω το νότιο, αλλά ποιός πάει μέχρι εκεί…)
Κατάφερα λίγες μέρες πριν να βρεθώ στην Ισλανδία, όπου οι πιθανότητες γεωμαγνητικής δραστηριότητας ήταν πραγματικά χάλια… Ο Ήλιος, χωρίς ίχνος κηλίδων ή εκλάμψεων, παρόλο το υποτιθέμενο Solar Maximun που διανύει και συννεφιά παντού!
Μου έκανε όμως την έκπληξη να με υποδεχτεί κατά τη διάρκεια της πτήσης με μια μικρή εμφάνιση 500 χιλιόμετρα πριν την προσγείωση… δάκρυσα! Και την πρώτη κι όλας μέρα μια γεωμαγνητική καταιγίδα έκανε το θαύμα της! Βρέθηκα μια ώρα νοτιοδυτικά, ακριβώς δίπλα στον ωκεανό! Σκοτάδι πίσα, μόνο τα κύματα και το μαύρο μισή ώρα μετά άρχισε να αποκτά μια ελαφριά λευκοπράσινη λάμψη! Αφρού ξανάσβησε επέστρεψε λίγο μετά με λωρίδες σε όλο τον ουρανό, όμως τα σύννεφα κάλυπταν ακόμη το 60% του ουρανού. Το σόου κορυφώθηκε μια ώρα μετά, όταν τα σύννεφα αποφάσισαν να αποχαιρετίσουν και η Aurora Borealis ήταν παντού, χορεύοντας σε κουρτίνες και ακτίνες, όπου κι αν γυρνούσες να δεις…
Δυο μέρες μετά, γυρνώντας από ένα ταξίδι από την Glacier Lagoon, περίπου 30 χιλιόμετρα πριν το Reykjavik και μόλις είχε πέσει το σκοτάδι, μου εμφανίστηκε άλλη μια φορά! Σαν ένα απαλό τόξο στην αρχή και σε λίγα λεπτά δυνάμωσε και άρχισε να χορεύει για λίγα λεπτά!
Συνήθως τη φλασιά που με οδήγησε να διαλέξω έναν προορισμό, ομολογώ, δε τη θυμάμαι…
Πέρα, βέβαια, από τα όνειρα ζωής, όπως είναι ο αρκτικός βορράς που ακόμη περιμένει…
Για την Τοσκάνηωστόσο το θυμάμαι! Με οδήγησε ο αγαπημένος Shuggs(τραγουδιστής των Madness)! Καθώς έτυχε να δω μια σειρά τηλεοπτικών εκπομπών που έκανε, οδηγώντας ένα mini στην πανέμορφη περιοχή της Ιταλίας!
Αποφάσισα να κάνω κέντρο τη Φλωρεντίακι απο κει να τριγυρίσω, όσες γύρω πόλεις και χωριά προλάβαινα σε μια βδομάδα!
Aποφάσισα επίσης, να μην ασχοληθώ με αυτοκίνητο, ώστε στις εκδρομές να έχω την άνεση να δοκιμάζω και κανα τοπικό κρασί! Εξάλλου, οι σιδηροδρομικές συνδέσεις αποδείχτηκαν αξιοπρεπέστατες!
Θα μπορούσα – και θα έπρεπε – να φτιάξω ένα άρθρο για τη Φλωρεντία και κάθε άλλη περιοχή που επισκέφτηκα χωριστά! Κάποια στιγμή θα το κάνω…
Ωστόσο, οι πληροφορίες βρίσκονται κι αλλού, αν ψάξεις. Το σημαντικό είναι οι εικόνες με τις οποίες γεμίζεις το κεφάλι σου – μοιραία και τη μνήμη της φωτογραφικής!
Γι αυτό θα παραθέσω εδώ, έστω ελάχιστες χαρακτηριστικές φωτογραφίες, από τη γύρα στην περιοχή.
Για την ιστορία να σημειώσω ότι οι φωτος μπροστά στον ποταμό Άρνο είναι από το μπαλκονάκι του ξενοδοχείου Bretagnia που πέτυχα, για καλή μου τύχη, σκαλίζοντας το web με προορισμόΦλωρεντία – Τοσκάνη . Κι ένα tip… Μπιστέκα Φιορεντίνα και κόκκινο κρασί στηνTrattoria του Angiolinoμε τον απίθανο Massimino στο service! Το σκέφτομαι και δακρύζω!
Μαζί με τις Αζόρες και τις Κανάριες είναι ο πιο κοντινός τρόπος να πεις ότι βούτηξες το πόδι σου στα βαθιά του Ατλαντικού! Πετάς μέσω Λισσαβόνας, αν δε μπερδευτείς στα τέρμιναλ του άθλιου αεροδρομίου της, φτάνεις στην πρωτεύσουσα Founchal, ένα υβρίδιο παραδοσιακών σπιτακίων και πολυτελών ξενοδοχείων, παρατάς τα πράγματα, κατεβαίνεις στην παραλία, πίνεις ένα μαδεριανό κρασί και ξεκινάς… Εγώ, θα βοηθήσω μόνο δίνοντας κάποια σημεία κλειδιά, όπως:
5 λόγοι για να μην πάς στη Μαδέρα
1. Δε μπορείς να είσαι σε παραθαλλάσιο μέρος και μην έχεις την αμμουδιά της Χαλκιδικής. Το καταλαβαίνεις ότι είσαι κολλημένος, αλλά that’s Life…
2. Δεν αντέχεις τα ηφαιστιογενή τοπία, τα βράχια αρχαίας λάβας που σχηματίζουν φυσικές πισίνες, τα ψηλά απόκρημνα ακρωτήρια και την απουσία συγκροτημάτων με μεταμοντέρνες ή έστω νεοκλασσικές μεζονέτες.
3. Σιχαίνεσαι τις 20ποντες γαρίδες ατλαντικού και τις σπεσιαλιτέ με χέλι. Ακόμη και το σουβλακοφιλέτο απίθανης ποιότητας στο Casa Madeirense σε αφήνει παγερά αδιάφορο, μιας και προτιμάς μια πίτσα και μαλί της γριάς στα Νέα Πλάγια.
4. Αν είναι για σένα εξαιρετικά σημαντικό το να περάσεις το βράδυ σου σε μπαρότσαρκες και κυριλάτα bar restaurants, να προτιμήσεις τη Θεσσαλονίκη, όπου θα σου μείνουν, για να φας, και τα λεφτά των εισιτηρίων…
5. Αν ο ήπιος υποτροπικός καιρός σε κάνει να χασμουριέσαι και προτιμάς ακραίες θερμοκρασίες, πάρε την αντίθετη κατεύθυνση κατά Ντουμπάι, όπου και ζέστη θα βρεις και χιονοπόλεμο θα παίξεις στην τεχνητή χιονοπίστα…
5 λόγοι για να πάς στη Μαδέρα
1. Τα εξαιρετικής ομορφιάς τοπία που θα δεις, ναυλώνοντας έναν ταρίφα για όλη μέρα με περίπου ένα κατοστάρικο… Το να ακούς τον ταρίφα να σου λέει πως εκτρέφουν μόνο αγελάδες και όχι κατσίκια, αφού τα τελευταία τρώνε τα πάντα, και καταστρέφουν το περιβάλλον!
2. Για τη μοναδική ευκαιρία να κάνεις ένα τουρ μέσα σε ένα τούνελ – σπήλαιο που δημιούργησαν πριν από κανα εκατομμύριο χρόνια μερικά αέρια, μέσα στη λάβα! Να κοιτάξεις κάτω, από το Cabo Girao έναν από τους ψηλότερους γκρεμούς στην Ευρώπη και να φανταστείς ότι πέφτεις από 580 μέτρα! Ζήτω η υψοφοβία!
3. Για να κολυμπήσεις στις φυσικές πισίνες μέσα στη μαύρη λάβα και επειδή είσαι και κυριλέ άτομο, να ρίξεις στο καπάκι και ένα σπα στο ξενοδοχείο!
4. Για τις καταστροφικά νόστιμες γαρίδες του Casa Madeirense, τις διάφορες εκδοχές μαγειρέματος του χελιού, το υπέροχο περιβάλλον και service του Restaurante do Forte, όπου κοιτάς τον Ατλαντικό μέσα από τις πολεμίστρες και για το ηλιοβασίλεμα στο ταβερνάκι του Doca Do Cavaca, με τον ήλιο να πέφτει πίσω από το cabo Girao.
5. Για τον μονίμως ανοιξιάτικο καιρό, τη θερμοκρασία να κυμαίνεται όλο το χρόνο από 18 μέχρι 26 βαθμούς, την φανταστική βλάστηση, τους ανθόκηπους, και τα ωκεάνια σύννεφα που έρχονται κάθε μεσημέρι να κρύψουν τον υποτροπικό ήλιο, ώστε να κάνεις τις βόλτες σου άνετα!
To παρόν ιστοριάκι το είχα φτιάξει αρκετά χρόνια πριν όταν είχα πρωτοπάει Βρυξέλλες… Μιας και τυχαίνει να ξαναπεράσω από κει αυτές τις μέρες και αυτή τη φορά, ναι έχει Σύνοδο Κορυφής, είπα να το ανεβάσω… έτσι για το καλό! Enjoy!
Είχα μόλις τελειώσει ένα ραντεβού στο δικαστικό μέγαρο, το Palais de Justice,
με την επικεφαλής του συνεργείου καθαρισμού του μεγάρου. Εκπληκτική
κοπέλα (Πάντα θεωρούσα ότι το “Ρουμάνα” είναι αναγραμματισμός άλλης λέξης…).
Γεννημένη στο Βουκουρέστι, μόλις εικοσιπέντε Μαΐων και είχε
καταφέρει να έχει αυτή τη διακεκριμένη θέση. Το ραντεβού πήγε πολύ καλά, μιας και ολοκληρώσαμε με επιτυχία αυτό που είχαμε σκεφτεί το προηγούμενο βράδυ όταν γνωριστήκαμε, σε κατάσταση ευθυμίας, σε μια φοιτητική μπυραρία.
Είχε υποσχεθεί να ικανοποιήσει την επιθυμία που είχα εκφράσει να κάνω βρωμιές μέσα σε δικαστική αίθουσα και αυτή η μέρα ήταν ακριβώς ότι έπρεπε, καθότι αργία. Ήταν πραγματικά μεγάλη η ψυχική ανάταση να επιδίδεσαι σε ανάρμοστες, για έναν τέτοιο χώρο, πράξεις και να ακούς την ηχώ του άδειου μεγάρου να επιμελείται δημιουργικά τις άναρθρες κραυγές σου. Μοναδική εμπειρία. Σας τη συνιστώ ανεπιφύλακτα… Όμως, όπως όλα τα ωραία πράγματα, κι αυτό κάποτε τελείωσε. Αποχαιρέτισα εγκάρδια το μέγαρο και την κοπέλα και κατέβηκα τα μαρμαρένια σκαλιά προς την έξοδο. Με φώναξε από τον επάνω όροφο πριν βγω από την πόρτα. Γύρισα και ρώτησα τι ήθελε. Μου είπε ότι μιας και ήμουν στην πόλη για να καλύψω τη Σύνοδο Κορυφής θα μπορούσε να μου δώσει κάποια στοιχεία ιδιαίτερα χρήσιμα. Φτάνει να ξαναβρισκόμασταν. Δώσαμε ραντεβού το βράδυ, στη γνωστή μπυραρία. Βγήκα στον δρόμο…
Βαθιά ικανοποιημένος δεν έβλεπα την ώρα ώστε να φτάσω στην Γκραν Πλας για ένα κις με καπνιστό σολομό. Η κίνηση στους δρόμους ανεπανάληπτη. Στην πόλη είχαν φτάσει εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές από όλη την Ευρώπη. Οι ηγέτες είχαν μαζευτεί και πάλι εδώ στις Βρυξέλλες να αποφασίσουν την επιβολή ενός νέου φόρου στην έκδοση βιβλίων και να συζητήσουν το ενδεχόμενο εφαρμογής τεκμηρίου στη μεταμεσονύκτια διασκέδαση, καθώς και στην εκτός γάμου ερωτική ζωή.
Η διαμαρτυρία προβλέπονταν μεγάλη. Τα μπλοκ των διαδηλωτών βρίσκονταν στις τελευταίες ελεύθερες βόλτες πριν συγκροτηθούν για τις εβδομηνταπέντε περίπου διαφορετικές διαδηλώσεις που θα γινότανε στην πόλη. Για άλλη μια φορά το κίνημα δεν είχε καταφέρει να αποκτήσει συνοχή. Έτσι οι εικοσιπέντε χώρες που συμμετείχαν είχαν κατεβάσει περίπου από δύο διαφορετικά μπλοκ έκαστη, σύνολο περίπου πενήντα, συν τα εικοσιπέντε διαφορετικά μπλοκ που κατέβαιναν από την Ελλάδα, να τα εβδομηνταπέντε!
Παραδόξως η αστυνομική παρουσία ήταν ιδιαιτέρως διακριτική, σε ολόκληρη την πόλη κι αυτό ήταν κάτι που συζητιόταν έντονα, τόσο στα πηγαδάκια των διαδηλωτών, όσο και στα τραπεζάκια των αλητών και ρουφιάνων δημοσιογράφων, μέλος των οποίων ήμουν κι εγώ.
Δεν ήταν μόνο αυτό. Η Ευρωπαϊκή κυβέρνηση είχε φροντίσει σε μεγάλο βαθμό για την εξυπηρέτηση των διαδηλωτών. Όλες οι κεντρικές και μεγάλες πλατείες είχαν οργανωθεί σε χώρους σίτισης των διαδηλωτών όπου προσφέρονταν δωρεάν, αφειδώς στρείδια και διάφορα άλλα όστρακα. Η αρχικές αναστολές και αντιρρήσεις, από την πλευρά των οργανώσεων είχαν καμφθεί, καθώς η ώρα περνούσε και η πείνα είχε αρχίσει να κάνει αισθητή την παρουσία της. Έτσι το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είχε περάσει για ένα κέρασμα.
-«Στο κάτω κάτω γι αυτές τις κοινωνικές παροχές δεν διαδηλώνουμε; Θα ήταν απαράδεκτο από μέρους μας, όταν μας τις προσφέρουν να τις αρνούμαστε. Θα ήταν υποκρισία…», ήταν τα λόγια ενός από τους επικεφαλής του βιολετί μπλοκ που ερχόταν από την Κυψέλη.
Συμφώνησα με την άποψή του και προσπάθησα να μάθω τι άλλες παροχές υπήρχαν προς τους διαδηλωτές.
-«Εμφιαλωμένα νερά και πάρα πολλές χημικές τουαλέτες. Αυτά, όχι και τίποτε σοβαρό, όπως καταλαβαίνεις…», επανήρθε στην γκρίνια του.
Του πρότεινα να κεράσω μια μπύρα και να συζητήσουμε λίγο σε ένα μπιστρό εκεί δίπλα μπας και μάθω μερικά πράγματα παραπάνω σχετικά με τη σύνοδο και την αντισύνοδο, χωρίς να χρειαστεί να κοπιάσω περαιτέρω. Δέχτηκε να κάτσει μαζί μου καμιά ώρα μέχρι την έναρξη των διαδηλώσεων. Παρήγγειλα δυό μελαχρινές βελγίδες – μπύρες εννοώ – και πιάσαμε την κουβέντα. Σε δυό λεπτά όμως ο Βλάσης, έτσι τον ελέγανε, έπιασε με νόημα την κοιλιά του και έφυγε σφεντόνα για την τουαλέτα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η τουαλέτα βρισκόταν στο πατάρι, μπορούσε να δικαιολογηθεί η έκφραση τρόμου που είχε ζωγραφιστεί στη φάτσα του καθώς πάσχιζε, με σχεδόν κλειστά τα πόδια να ανέβει τα ξύλινα σκαλιά. Περιμένοντας χάζευα έξω την περίφημη Γραν Πλας και το πολύχρωμο πλήθος που έτρεχε πάνω κάτω.
Ο Βλάσης κατέβηκε ανακουφισμένος.
-«Πρέπει να κρύωσα στο ταξίδι!», μου είπε συνωμοτικά.
-«Τα έχουν αυτά τα ταξίδια…», τον δικαιολόγησα και πριν προλάβω να τελειώσω την κουβέντα μου, τα ξύλινα σκαλιά που ανέβαζαν στην τουαλέτα, έτριξαν και πάλι κάτω από το βάρος των τρεμάμενων ποδιών του Βλάση.
-«Βρε τον κακομοίρη…», σκέφτηκα κι έβγαλα από την τσάντα μου ένα χαπάκι Ercefuril ή Imodium, δε θυμάμαι… Μόλις κατέβηκε του το έδωσα.
-«Χτύπα το γρήγορα, τέτοια μέρα δεν είσαι για να ψάχνεις τουαλέτες. Έχεις αγώνα να δώσεις. Εγώ πάντα τα κουβαλάω, ποτέ δεν ξέρεις στα ταξίδια. Μου έχει μείνει από τις αποστολές στην Ασία…», κόμπασα… Ο Βλάσης σηκώθηκε και μου είπε πως θα ήθελε να βγει μια βόλτα να πάρει αέρα.
Τέλειωσα τη μπύρα μου και βγήκα κι εγώ έξω να παρακολουθήσω την εξέλιξη των εκδηλώσεων. Σε λίγα λεπτά άρχισα να νοιώθω ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Οι ουρές έξω από τις χημικές τουαλέτες δεν ήταν και στο πιο φυσιολογικό μήκος. Για την ακρίβεια ήταν πολύ μακριές. Το ίδιο και οι ουρές έξω από τα φαρμακεία. Ρώτησα έναν κατάξανθο μουσάτο διαδηλωτή μπας και ήξερε τι συμβαίνει. Με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια, πιάνοντας την κοιλιά του. Κρύφτηκε όπως, όπως πίσω από ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και κατέβασε το παντελόνι του. Κοίταξα τριγύρω… Δεν ήταν ο μόνος! Δεκάδες υποψήφιοι διαδηλωτές φαινόταν να έχουν σοβαρό πρόβλημα με το πεπτικό τους σύστημα.
Μερικοί ιδιοκτήτες μπιστρό και μπαρ, έσπευδαν να αναρτήσουν έξω από τις βιτρίνες τους χαρτάκια που έγραφαν σε διάφορες γλώσσες πως οι τουαλέτες δεν λειτουργούσαν ή ήταν μόνο για τους πελάτες. Αν καταλάβαινα καλά ήμουν αυτόπτης – και ευτυχώς υγιής – μάρτυς ενός μαζικού κοψίματος! Τριγύρισα για αρκετή ώρα στους δρόμους της πόλης και παντού το σκηνικό ήταν το ίδιο. Μερικοί υγιείς διαδηλωτές προσπαθούσαν να συντονίσουν την κατάσταση και να καταλάβουν τι συνέβαινε. Όμως η κατάσταση ήταν πια εντελώς εκτός ελέγχου. Προσπάθησα να επικοινωνήσω με κάποιους εκ των επικεφαλής των ομάδων που ήξερα, αλλά του κάκου. Δεν έβγαινε κανένα συμπέρασμα. Το κίνημα είχε χεστεί! Άγνωστο το αν θα γινόταν κάποια από τις κινητοποιήσεις. Η κατάσταση είχε γίνει σκατά, στην κυριολεξία.
Αποφάσισα να γυρίσω στο ξενοδοχείο, μέχρι νεωτέρας. Άνοιξα τηλεόραση και έβαλα το Euronews. Τα ρεπορτάζ μιλούσαν επιφυλακτικά για ακύρωση των διαδηλώσεων λόγω κάποιας ελαφριάς επιδημίας των διαδηλωτών. Κάνείς δε μιλούσε συγκεκριμένα, το μόνο που ακουγόταν από επίσημα χείλη ήταν καθησυχαστικά λόγια, ότι δεν κινδυνεύει κανείς και τέτοια. Και μετά, ρεπορτάζ από τις ψηφοφορίες του κοινοβουλίου. Έριξα ένα μικρό zapping στα δορυφορικά κανάλια και αποχαυνώθηκα με το γνωστό ολλανδικό γριάλιτυ “Time to Say Good Bye”,στο οποίο διάφοροι υπέργηροι παίχτες προσπαθούν να πεθάνουν ο ένας τον άλλο μια ώρα αρχύτερα, ώστε το κράτος να γλυτώσει συντάξεις… Με πήρε ο ύπνος για κανα δυό ώρες και ξύπνησα από κάτι ουρλιαχτά σε μια διαφήμιση τηλεμάρκετινκ για ένα σετ μαχαιριών κουζίνας. Η ώρα είχε πάει δέκα. Θυμήθηκα το ραντεβού με την φίλη μου, φρεσκαρίστηκα και πετάχτηκα μέχρι τη μπυραρία. Ήταν εκεί με τρεις φίλες της. Όχι άσχημες οι δύο, δε βλεπόταν η τρίτη. Μου κούνησε επιδεικτικά έναν φάκελο.
-«Έχει σχέση με τα σημερινά;», ρώτησα.
-«Απόλυτη!», δήλωσε και μου εξήγησε ότι θα γινόταν δικός μου κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις τις οποίες θα τις έθεταν αυτή και οι φίλες της, στο σπίτι της μίας από αυτές. Όλες χαμογέλασαν πονηρά… Το δημοσιογραφικό μου δαιμόνιο δε δίστασε στιγμή. Θα έπαιρνα τον φάκελο με οποιοδήποτε σεξουαλικό κόστος. Η βραδιά εξελίχθηκε σε ιδιαιτέρως εξαντλητική, το πρωί όμως ο φάκελος ήταν δικός μου. Ήταν δύο φωτοαντίγραφα από αποδείξεις παραλαβής 112 τόνων χαλασμένων στρειδιών από το αποτεφρωτήριο της Αμβέρσας, καθώς και για 200.000 φιάλες νερού με σαλμονέλα. Τις αποδείξεις είχε βρει ξεχασμένες η δικιά μου σε ένα από τα γραφεία υψηλά ιστάμενων στελεχών της Ευρωπαϊκής Κυβέρνησης, που καθαρίζει με το συνεργείο της.
Την άλλη μέρα πετούσα για πίσω. Ο Τριανταφυλλόπουλος περίμενε ανυπόμονα το ρεπορτάζ που θα του έδινε πανευρωπαϊκή αποκλειστικότητα σχετικά με τις νέες μεθόδους καταστολής των κινητοποιήσεων. Εγώ είχα ήδη συμφωνήσει ένα ποσό που θα μου επέτρεπε να αποσυρθώ για κανά δυό χρόνια από την ενεργό δράση. Η καλή μου ρουμάνα (το όνομά της δεν το έχω αναφέρει για ευνόητους λόγους), αποφάσισε να αποδεχθεί την πρόταση γνωστού καναλιού για παρουσίαση μιας εκπομπής με ευτράπελα από δικαστικές αίθουσες. Μέσα στο αεροπλάνο της χάρισα ένα κολιέ με μαργαριτάρια. Το πήρε, χάιδεψε τα μαργαριτάρια και με ρώτησε:
-«Είναι από τα στρείδια που φάγανε οι διαδηλωτές;»
Από τις καλύτερες φωτογραφίες της Χαλκιδικής που έχουν βγει ποτέ, είναι αυτές του Γιάννη Ψαθά! Σήμερα παρουσιάζουμε τρεις ακόμη καταπληκτικές εικόνες, από τη Σιθωνία!
Αρμενιστής, Ακτή Φάβα στη Βουρβουρού και Τρανή Αμμούδα!
Φυσικά στο λινκ που θα βρείτε παρακάτω μπορείτε να τις δείτε σε διαδραστικό πανόραμα 360 μοιρών!
Great Panoramic pictures from Sithonia Halkidiki. Armenistis, Fava beach in Vourvourou, Trani Ammouda!
Δείτε τις καλύτερες φωτογραφίες από παραλίες της Χαλκιδικής σε διαδραστικό πανόραμα 360 μοιρών εδώ – QTVR panoramas of the best beaches in Halkidiki
Αυτές τις μέρες, που λέτε, που το μόνο πράγμα που βλέπεται στην ελληνική τηλεόραση είναι η Deutsche Welle και το BBC πέτυχα σε μια εκπομπή της πρώτης αυτή την έκθεση στο Αμβούργο και κοπάνησα το κεφάλι μου στον τοίχο! Τι ωραίες δουλειές υπάρχουνε ρε φίλε!
Ο μεγαλύτερος μικρόκοσμος, μια απίθανη έκθεση με μινιατούρες πόλεων, σκηνικών και τοπίων με εκατοντάδες τρένα, αυτοκίνητα, ακόμη και αεροπλάνα!
Δεν είναι για να γράφω πολλά, δείτε το εκπληκτικό επίσημο βιντεάκι του
MINIATUR WUNDERLAND HAMBURG.
Μήπως θα έπρεπε να κυβερνούνε τις χώρες, τέτοιοι παιχνιδιοφτιάχτες;;;
.. Αγαπημένοι φίλοι και φίλες του Vlavo Undertainment, τώρα όλα τα VLAVO PRINTS με έκπτωση, χάρη στον… μυστικό εκπτωτικό κωδικό που θα βρείτε σε αυτό το ποστάκι: ΚΛΙΚ ΕΔΩ!
Ο Αντώνης Βλαβογελάκης, απομακρύνθηκε για μία ακόμη φορά όσο μπορούσε, από το ελληνικό καλοκαίρι, με τον ήλιο, τον ιδρώτα, τη χωριάτικη, το συνωστισμό, τα καλά και τα κακά του! Και βρέθηκε στη Γηραιά Αλβιόνα, για την ακρίβεια στο δυτικότερο σημείο της μέσα στον Ατλαντικό, το Land’s End… Sunny days are over!
Το ταξίδι με το τρένο από το Paddington του Λονδίνου δεν ήταν παραπάνω από 5 ευχάριστες ώρες μέσα από τοπία που είχες διαβάσει γι αυτά στην Αγκάθα Κρίστι και μέσα από πόλεις με εκατοντάδες σπίτια και στέγες copy paste, όπως το Plymouth! Αποβίβαση στο Truro, την “πρωτεύουσα” της περιοχής, με βαριά βαριά 20 χιλιάδες κατοίκους!
Εντύπωση πρώτη: Οι γλάροι κάνουν τρομερή φασαρία! Έχουν μέγεθος κοτόπουλου και απογειώνονται χωρίς πρόβλημα με ένα μήλο στο στόμα! Θα πιστέψεις ότι σε χλευάζουν και ο ήχος τους θα σε ακολουθεί μέρες!
Το Truro, είναι το καταλληλότερο μέρος για να μείνεις! Είναι το κέντρο της περιοχής, θα βρεις εστιατόρια και pubs για να ικανοποιήσεις τον εσωτερικό σου κόσμο και από τον τερματικό των λεωφορείων του, θα πας εύκολα, πάμφθηνα και άνετα σε όποιο σημείο της περιοχής θέλεις! (το ενδεχόμενο να οδηγήσω ανάποδα το ξεχνάμε, σε κάθε στροφή πιστεύω ότι θα είναι η τελευταία μου!) Υπάρχει ένα ημερήσιο εισητήριο, με το οποίο ανεβοκατεβαίνεις όσες φορές θέλεις σε οποιοδήποτε λεωφορείο της περιοχής, σε πολλές διαδρομές θα είσαι μόνος στο κατάστρωμα ενός cabrio double decker και θα αγναντεύεις τον ωκεανό! Υ-πε-ρο-χα! Τρεις προτάσεις για να μείνεις στο Truro! Hotel Carlton για ησυχία, πέντε λεπτά από το κέντρο, να προτιμήσετε μια από τις δύο σοφίτες! Υπέροχη μυρωδιά το πρωί, από αυγά και μπέικον! Για να είστε καράκεντρο προτιμήστε το Mannings, όπου θα τρώτε επίσης, αξιοπρεπώς , στο εστιατόρο του! Και για περισσότερη χλίδα, αξίζει να χτυπήσετε, έστω μία μέρα στον πύργο του Alverton Minor! Να πιείτε κι ένα malt στον κήπο του από μένα…
Όσες μέρες και να μείνεις στην περιοχή, θα συνεχίζεις να βρίσκεις άλλο ένα εντυπωσιακό μέρος να επισκεφτείς! Στις έξι μέρες πρόλαβα μερικά και περιγράφω:
Eden Project: Είπαμε λατρεύεις τη γκριζαδούρα, αντέχεις το ντριζλ, αλλά τη μέρα που ρίχνει cats and dogs, πηγαίνεις στο εντυπωσιακό σκηνικό που έχουν στήσει μέσα σε έναν κρατήρα! Δύο τεράστια θερμοκήπια-θολοι, εξωμοιωτές κλίματος! Το πρώτο φιλοξενεί την τροπική βλάστηση όλου του πλανήτη και το δεύτερο εξωμοιώνει το περιβάλλον της Μεσογείου! Εντυπωσιακό!
Penzance: Η πρώτη επαφή με την παλίρροια! Ένα λιμάνι με σκάφη, να στέκονται στην άμμο… Κάθε έξι ώρες τα νερά του ωκεανού ανεβοκατεβαίνουν! Πέτυχα το “γέμισμα”! Ο ωκεανός φυσάει και ψεκάζει, το ίδιο κάνει κι ένα σύννεφο από επάνω! Γυρνάς τη μηχανή να τραβάει σέπια…
Lands End: Εκεί που τελειώνει η Αγγλία και απέναντι είναι η Αμερική! Γκρεμός! Ακούω το βρυχυδμό του ωκεανού! Μόνο τον ακούω όμως! Η ομίχλη φροντίζει να μη βλέπω την τύφλα μου! Η διαδρομή προς και από όμως γίνεται πάνω στο κατάστρωμα του cabrio double decker, που προανέφερα, και είναι συγκλονιστική!
St Ives: Γιατί καλέ μου άγγλε τουρίστα δεν πας στην Ελλάδα να αφήσεις συνάλλαγμα…? Μία υπέροχη τοποθεσία, μια πανέμορφη κωμόπολη και ένα πλήθος βρετανών που κατεβαίνουν Αύγουστο στην Κορνουάλη, γιατί η βροχή είναι πιο ζεστή! (ατάκα του Θωμά του Κάπελα, που μου πυροδότησε αυτό το ταξίδι και τον ευχαριστώ)! Το πλήθος είναι για γέλια και για κλάμματα! Γονείς, παιδιά, σκυλιά, μαγιώ, δερμάτινα, πουλόβερ, σορτσάκια, γούνες, σαγιονάρες και μπότες! Κρίμα!
Newquay: Το μεγαλειώδες τοπίο! Μια πόλη που καταλήγει σε βράχους που κόβονται φέτα, μέσα στον ωκεανό! Από κάτω πελώωωρια αμουδιά που έχει προκύψει από την άμπωτη! Λουώμενοι και σέρφερς εκμεταλεύονται τις ώρες που τραβιούνται τα νερά! Δε θα ξεχάσεις ποτέ τον ήχο του ωκεανού, από κάτω σου! Ένας καφές στο ξενοδοχείο Headland με θέα τους σέφερς και μια βόλτα μέχρι το παρατηρητήριο… must!
Falmouth: Δε γνωρίζω πώς είναι η πόλη το πρωί, την πέτυχα απόγευμα, ώρα ηλιοβασιλέματος, εντελώς ήσυχη, μελαγχολική, γοητευτική! Not much to do, αλλά ένα ψάρι και ένα κρασί στο εστιατόριο του Green Bank hotel, χαζεύοντας τις βάρκες στο (κατα κάποιον τρόπο μικρό) φιορδ, είναι ό,τι πρέπει!
Οι μέρες τελείωσαν όπως το συνηθίζουν άλλωστε, υπερβολικά γρήγορα! Έτσι, έμειναν κανα δυο τρία σημεία, για μια επομενη φορά! Εάν εσείς προλάβετε, σημειώστε το Padstow, το ακρωτήρι Lizard και το Perranporth! Στην επιστροφή, προτείνω δύο μέρες αποσυμπίεσης στο Λονδίνο και μετά είστε έτοιμοι για να αποξηράνετε το υγρό πια κορμί σας σε κάποια ελληνική παραλία!
Σε αυτό το ποστ καταθέτουμε 4 υπέροχες φωτογραφίες από τη Σιθωνία της Χαλκιδικής! Είναι τέσσερις παραλίες όχι από τις πιο διάσημες, τις οποίες μπορείτε να δείτε σε διαδραστική πανοραμική φωτογραφία 360 μοιρών στο link στο τέλος της σελίδας! Οι φωτογραφίες είναι του αγαπημένου φίλου Γιάννη Ψαθά! Pictures of four unique beaches in Sithonia Peninsula in Halkidiki, Greece!
Είπα σήμερα να πάρω τη δόση μου από υπέροχες φωτογραφίες του αγαπημένου μου site http://www.airphotos.gr! Τρία νησιά των Κυκλάδων ποστάρω εδώ και πάτε εκεί για μια μαγευτική πτήση σε όλη την Ελλάδα! Απολαύστε Σέριφο, Πάρο, Σίφνο! Great photos from Cyclades islands in Greece, Serifos, Paros, Sifnos! Visit the unique site http://www.airphotos.gr for a virtual trip over Greece! pictures by: 1. Sifnos – Ρωσσίδης Κώστας 2. Paros – Ρωσσίδης Κώστας 3. Serifos –Σωτηρόπουλος Σωτήρης
